Manuel Antonio - Adeus

 

 
ADEUS

    Antre a calima
                            traspondo o meu ollar
    esquivou-se o velamio
    Deixou-nos a badía
chea d’a sua ausenza
e a mañán sin perspectiva

    Agora en terra
    arredado de min mesmo
por un oucéano de singladuras
    o vento d’a Ría
vai virando a folla de cada emoción

    –O Sol indeferente
    Sirena augardentosa d’os vapores
    un retrayo de fume
n-o rompeolas d’a paisaxe
    Os engranaxes d’a grua
esmoen a mañán morna–

    Debaixo d’os meus pasos
xurde o ronsel d’a Vila natal
    Ela c’os brazos cheos de sono
teima salvar-me d’un naufraxo antigo
    E os meus ouvidos incautos
queren dormir n-o colo
d’as cantigas vellas

    Eu cacheaba todol-os segredos
d’as miñas mans valdeiras
    por que algo foi que se me perdeu n-o Mar

    …alguén que chora dentro de mín
por aquel outro eu
que se vai n-o veleiro
                                   pra sempre
                                   coma un morto
c’o peso eterno de todol-os adeuses.

►Esp.