Manuel Antonio - Balada d’o pailebote branco

 

 

BALADA D’O PAILEBOTE BRANCO

    Escoitábamos o vento
    rindo-se malévolo
debaixo d’o seu disfraz
    E tamén contou o barco
a hestoria d’o piloto
a d’o gavieiro e a d’o rapaz
    Vós xa sabedes todo
    Eso que din as estampas
d’o libro de Simbad
    Pero él contou-nos o resto
    «Estreaba o horizonte
unha largacía audaz»…
    O barco foi percorrendo
as cicatrices sentimentaes
que lle deixaron vellos navegantes
    E os adeuses que leva n-a vela
    grabados por miradas
tristes definitivas e distantes
    Un día fixo-se ao mar
c’a parola ceifada n-os beizos
    E xa nunca volveu
    Agora eu busco un vello mariñeiro
    ou unha hestoria d’o pailebote branco
    ou calquer cousa…
                                  ¿que sei eu!

    Escoitábamos o vento
    rindo-se malévolo
debaixo d’o seu disfraz
    Pero a hestoria d’o pailebote branco
non-a sabía o piloto
     nin o gavieiro
     nin o rapaz.

►Esp.