Álvaro Cunqueiro / Bernat de Ventadorn

 

Lo temps vai e ven e vire

O tempo vai e ven e vira
por días, por meses, por anos,
e eu, coitado!, non sei que dicir
e sempre o meu anceio é o mesmo.
Sempre o mesmo e non cambia,
que unha quixen e quero,
e á que nunca gocei.

Ela non perde a súa sorrisa
e a min véñenme penas e mágoas,
que a un xogo me fai asistir
no que levo dúas veces a perda
–xa que perdido amor é
o que somentes unha parte mantén–
Ata que ela chegue a un acordo.

Debía de maldicir
de min mismo e con razón,
que de nai non naceu
quen tanto servise en van.
E se ela non me escarmenta
axiña doblará a miña loucura:
tolo non teme ata que lle pegan.

Nunca máis serei cantor
nin da escola de Ebles,
de ren sirve o meu cantar,
nin as miñas voltas nin o meu son,
nin nada que faga ou diga
vexo que me aproveite,
nin vexo melloría.

Se aparento alegría
por dentro o corazón me doi.
¿Quen viu a un facer penitencia
denantes de cometer pecado?
Canto máis rogo, máis dura me é.
Se en pouco tempo non melloramos,
terei que separarme.

Pro ben é que ela me suxete
a toda a súa vontade,
que se erra ou retarda,
axiña se apiadará;
que iso amosa a Escritura,
en causa de boaventura,
que un soio día val por cen.

Na vida me arredarei dela
namentras san e salvo esteña,
que cando o gran xermola,
a herbiña é xoguete do vento,
e se con todo non se dá présa,
por min non será maldicida,
con tal de que saiba enmendarse.

Ai!, bon amor desexado,
corpo ben feito, esbelto e terso,
fresca cara colorada
que Deus fixo coas súas mans!
Sempre vos desexei
e ningunha outra me gusta
e outro amor non quero.

Doce criatura ben ensiñada,
que Aquel que os fixo tan xentil
me conceda o gozo que agardo.

Traducción de Álvaro Cunqueiro publicada orixinalmente no Faro de Vigo e despois no libro Flor de diversos, editado por Galaxia en 1991.
[Lo tems vai e ven e vire/ Per jorns, per mes e per ans,/ Et eu, las no.n sai que dire,/ C’ades es us mos talans./ Ades es us e no.s muda,/ C’una.n volh e.n ai volguda,/ Don anc non aic jauzimen.// Pois ela no.n pert lo rire,/ E me.n ven e dols e dans,/ C’a tal joc m’a faih assire/ Don ai lo peyor dos tans,/ –C’aitals amors es perduda/ Qu’es d’una part mantenguda–/ Tro que fai acordamen.// Be deuri’ esser blasmaire/ de me mezeis a razo,/ c’anc no nasquet cel de maire/ que tan servis en perdo;/ e s’ela no m’en chastia,/ ades doblara.lh folia,/ que: “fols no tem, tro que pren”.// Ja mais no serai chantaire/ ni de l’escola n’Eblo,/ que mos chantars no val gaire/ ni mas voutas ni mei so;/ ni res qu’eu fassa ni dia,/ no conosc que pros me sia,/ ni no.i vei melhuramen.// Si tot fatz de joi parvensa,/ Mout ai dins lo cor irat./ Qui vid anc mais penedensa/ Faire denan lo pechat/ On plus la prec, plus m’es dura!/ Mas si’n breu tems no.s melhura,/ Vengut er al partimen.// Pero ben es qu’ela.m vensa/ A tota sa volontat,/ Que, s’el’ a tort o bistensa,/ Ades n’aura pietat!/ Que so mostra l’escriptura :/ Causa de bon’aventura/ Val us sols jorns mais de cen.// Ja no.m partrai a ma vida,/ Tan com sia saus ni sas,/ Que pois l’arma n’es issida,/ Balaya lonc tems lo gras ./ E si tot no s’es cochada ,/ Ja per me no.n er blasmada,/ Sol d’eus adenan s’emen.// Ai, bon’ amors encobida,/ Cors be faihz, delgatz e plas/ Ai, frescha charn colorida,/ Cui Deus formet ab sas mas/ Totz tems vos ai dezirada,/ Que res autra no m’agrada./ Autr’ amor no volh nien// Dousa res ben ensenhada,/ Cel que.us a tan gen formada,/ Me.n do cel joi qu’eu n’aten.]

  Centenario Cunqueiro 1911·2011