Álvaro Cunqueiro / Emily Dickinson

 

Deus agasallou cunha fogaza…

Deus agasallou cunha fogaza a cada paxaro:
a min doume unha migalla, non máis.
Non me atrevo a comela –aínda que morrese–,
e doume o agre e doce luxo de tela,
tocala, probar a maravilla
que miña é.
En demasía feliz son coa miña sorte de merlo
pra que deveza outras riquezas.

Quizaves haxa fame arredor de min,
a min unha espiga non me falta,
a miña mesa sorrí véndose chea,
e na miña hucha xa non cabe un gran.
O que eu quixera saber é o que sinte un rico,
un príncipe ou un marajá,
porque eu, con esta migalliña
coido que son a raíña do mundo.

Cando pensamos chega a paz

Muitas veces coidei que a paz chegara
–e andaba aínda mui lonxe a paz.
Somos coma náufragos que ollan a terra
dende o medio do mar,

nadan agora lento, e axiña comproban
desesperados coma min,
que hai muitas falsas praias
denantes de a porto arribar.

Razón

Digo: a terra é efímera
a anguria total,
e hai muitos feridos.
Pro disto, ¿que hai?

Digo: todo morre,
nin o máis vital
evita a ruína.
Pro disto, ¿que hai?

Digo: dalgún xeito haberá
no ceo novos acordes.
Pro disto, ¿que hai?

Traduccións de Álvaro Cunqueiro publicadas orixinalmente no Faro de Vigo e despois no libro Flor de diversos, editado por Galaxia en 1991.
[God gave a loaf to every bird // God gave a loaf to every bird,/ But just a crumb to me;/ I dare not eat it, though I starve,—/ My poignant luxury/ To own it, touch it, prove the feat/ That made the pellet mine,—/ Too happy in my sparrow chance/ For ampler coveting.// It might be famine all around,/ I could not miss an ear, /Such plenty smiles upon my board,/ My garner shows so fair./ I wonder how the rich may feel,—/ An Indiaman—an Earl?/ I deem that I with but a crumb/ Am sovereign of them all.
I many times thought peace had come // I many times thought peace had come,/ When peace was far away;/ As wrecked men deem they sight the land/ At centre of the sea,// And struggle slacker, but to prove,/ As hopelessly as I,/ How many the fictitious shores/ Before the harbor lie.
I reason, earth is short // I reason, earth is short,/ And anguish absolute./ And many hurt;/ But what of that?// I reason, we could die:/ The best vitality/ Cannot excel decay;/ But what of that?// I reason that in heaven/ Somehow, it will be even,/ Some new equation given;/ But what of that?]

  Centenario Cunqueiro 1911·2011