Derradeira elexía a Manoel Antonio
Diriamos que pedra para a túa fronte fría
–para a túa alma mar e vento duro.
Ti si poeta, fenecido de algas verdes
o teu único corpo, silencioso e breve.
Agora escoita eí, nese outro lado,
onde ás mareas e a Deus e á sombra toda
coma o Norés se repite, fondo estrano,
viaxeiro antergo, gaivota no teu sangue.
Nós non choramos. Finalmente tristes
desconsolado ouvido inacabable somos.
__________________________________________
0 comentarios:
Deixar un comentario na entrada