Manuel Antonio - Travesía

 

TRAVESÍA

    Troqueles reiterados
    o reloxe e o Sol
alcuñaron moedas efímeras
que repetían todas
a mesma cara e a mesma cruz

    A costa e o Mar
escamotearon unánimes dorsos
    permutadores d’a mesma
lonxincua evasión

    Temos un estrangoado diagrama
repasado por todol-os novelos d’horizonte
que viraron proa e a Rosa d’os Ventos

    N-a fasquía d’os barcos anónimos
postos a flote pol-a madrugada
    extraviados no roteiro d’o serán
    persistiron sempre
a mesma foula e o mesmo ronsel

    Ese intertroque de radiogramas
que reeditaron os faros e as estrelas
    dou-nos a multiplicación monótona
d’as mesmas letras d’o mesmo morse

    Foi a derradeira rafega de vento
quen nos desfollou de todal-as lembranzas?

    O Mundo
                   que xa non sabe
mais que repetir unha volta consabida
    rachou clandestinamente
as follas imprevistas d’os almanaques

    C’as nosas mans suicidas
    espallaremos n-o carroussel d’os ventos
os catro puntos cardinaes
    Mentres
                  o timoel
arrumbará proa a Ningures

    Repetiremol-os cansos corazóns
cronometrando monotonías

    N-as velas indecisas
    follea o vento un indelébel
álbum de leit-moti[v]s

    O minuteiro
                         (tic-tac)
asumeu o compás d’as travesías.

►Esp.