A FRAGATA VELLA
Tel-os ollos distantes
decorados de rostos xoviaes
que os vellos mariñeiros
permutaron pol-os climas antípodas
Levas n-o leme
un pulo de brazos tensos
que retorceron os largacíos
horizontes d’o mar
O vento
atortorando
desfollou d’os velamios
outonos de mocedades
Mercabas colares circunmeridiáns
n-os bazares d’estrelas.
Amarrabas faros dispersos
c’o simblador calabrote d’o ronsel.
Floreceches n-o Mar
primaveiras amargas
de foulas e escamallos
Inda que o vento encalme
tremela n-as tuas velas
unha rafega de transmigracións
N-ese teu corazón inumerábel
tamén enchen e debalan
as mareas d’o meu corazón.
0 comentarios:
Deixar un comentario na entrada