19 de xuño de 2013

Stanley Kunitz

“Vive nos estratos, non no lixo”

ēgm. - A_Lomba_150613

 

Os estratos

The Layers
       

I have walked through many lives,
some of them my own,
and I am not who I was,
though some principle of being
abides, from which I struggle
not to stray.
When I look behind,
as I am compelled to look
before I can gather strength
to proceed on my journey,
I see the milestones dwindling
toward the horizon
and the slow fires trailing
from the abandoned camp-sites,
over which scavenger angels
wheel on heavy wings.
Oh, I have made myself a tribe
out of my true affections,
and my tribe is scattered!
How shall the heart be reconciled
to its feast of losses?
In a rising wind
the manic dust of my friends,
those who fell along the way,
bitterly stings my face.
Yet I turn, I turn,
exulting somewhat,
with my will intact to go
wherever I need to go,
and every stone on the road
precious to me.
In my darkest night,
when the moon was covered
and I roamed through wreckage,
a nimbus-clouded voice
directed me:
“Live in the layers,
not on the litter.”
Though I lack the art
to decipher it,
no doubt the next chapter
in my book of transformations
is already written.
I am not done with my changes.

Camiñei a través de moitas vidas,
algunha delas a miña propia,
e non son quen eu era,
aínda que algún principio de ser
perdura, dende que loito
para non me extraviar.
Cando miro cara a atrás,
como estou obrigado a mirar
antes de eu poder reuni-la forza
para avantar na miña viaxe,
vexo os fitos diminuíndo
no horizonte
e os febles lumes a rubir
dos campamentos abandonados
sobre os que os anxos á prea
xiran con pesadas ás.
Ai, eu fixérame unha tribo
fóra dos meus verdadeiros afectos,
e a miña tribo esparexeuse!
Como se reconciliará o corazón
co seu festín de perdas?
Nun vento crecente,
a frenética poeira dos meus amigos,
os que caeron polo camiño,
pícame implacablemente na cara.
Aínda xiro, eu xiro,
un algo exultante,
coa miña intacta vontade de ir
onde sexa que eu teño de ir,
e cada pedra na estrada
é preciosa para min.
Na miña máis escura noite,
cando a lúa estaba cuberta
e eu roldaba polo entullo,
unha voz anubrada de nimbos
dirixíuseme:
“Vive nos estratos,
non entre o lixo.”
Malia me falta-la arte
para o descifrar,
sen dúbida o seguinte capítulo
do meu libro das transformacións
está xa escrito.
Eu aínda non rematei cos meus cambios.

       

 

Stanley Kunitz ~ wikipedia