Manuel Antonio - Calma de 6 a 8

 

  

CALMA DE 6 A 8

    N-a xerfa esbara o Sol
tras d’os ausentes oleaxes
    As velas frouxas
    póstumo rompeolas d’os chubascos
    cosen os farrapos con fíos de sol morno

    Unha gavota ventrílocua
peteirando n-o urro inmorredoiro
que os afogados deixaron aboyando

    O sol-por fechará-se
dentro d’o máis intauto disco
    As nosas pipas atentas
    acobadadas ao lecer
    Un intre o vapor intruso
coseu de presa a relinga d’o horizonte

    Alén d’o mundo
está o castelo de proa
    Hai un mariñeiro vello
que ven de volta de todol-os naufraxos
    E trai o fío d’as aventuras
                                 –non se sabe o remate–
que as dársenas estantías
viron evadir-se a bordo d’as bric-barcas
                    ―O capitán Pardeiro
                    non afogou
                    «Perdeu-se» canda o bergantín–

     Axustou-se a xordina
     largacía coma unha nosa ollada
    a buguina d’o Mar
    Tremela n-a mareta levián
un remorso ou pesadelo
    O navío
                as mans trincadas
vai borrando c’os pés  o ronsel

    Xa non virá o vento
por que a noite fechou todal-as portas
                                      –Esa luz desvelada
                                      n-a fenestra d’a Lua–

    Ao bater a hora imprevista d’o relevo
coseu as adoas soltas
d’o toque d’as Trindades
    O ceo foise abuado e friorento

    Todo finou?
                      Oh miragre!
    As mesmas estrelas
    aínda están
    aínda están alí.

►Esp.