Manuel Antonio - A estrela desconecida

 

 

A ESTRELA DESCONECIDA

    Eu vin-te decote acobadada
n-aquela fenestra
                             –tan a trasmán!
    que penduraches d’unha constelación

    O horizonte arrincaba cada día
    pra tí
    a folla d’almanaque d’unha vela

    Pero nunca s’ennmallou
n-a falsa rede d’os mapas celestes
a tua loira virxinidade
                Cómplice a noite
                engayolaba o sestante d’os mariños
                inxénuas perversións catalogadas

    Viuva reiterada de todol-os vinte anos
que os mariñeiros repiten
cada volta que afogan
    Endexamais souberon os cadavres sin rumbo
que tí os amortallabas c’o teu ollar

    Emproáramos a meia noite
    A sotavento d’a nosa singladura
vai decote unha nube desarbolada
    C’a sua esponxa de sombra
borrou pra sempre o teu mudo perfil

    A alba nova sorprendeu-me
cacheando antre os loceiros
unha despedida que se me perdeu.

►Esp.