Álvaro Cunqueiro / Rafael Alberti

 

Rembrandt

Á luz abríuselle, dóuselle paso
nos máis fondos sótanos.
E alí unha misteriosa
voz lle berrou, súpeta: Combate,
loita cóbado a cóbado con alento,
contra o boquexo xeado das sombras!

Un latexo, un marmurio,
unha queixa crecente
de soterraña cor que se expande,
cego invasor, ás tentas.
Terras que van arder,
negros que van falar
con vaxido veado, verdes tristes,
tremorosos de medo nos recunchos.

Ouh fúlxido espadazo repentino!
Noite rachada, impunemente ferida,
noite vivificada polo sangue
transpirante e umbroso das covachas.
O mundo alúmase solitario,
sen sorrisa, nun punto.
Lívida humanidade que xurde, insomne,
asombrada, fixada no abrirse
e pecharse de ollos dun lóstrego.

Sabe Deus o que pasa polas súas cuncas,
seu deslumeado, seu asustado rostro
onde arrinca o cabelo que xa chora,
berra turrando, sofre debaténdose
entre as absorventes unllas frías
difusas no escuro.

Ouh pintor empapado de pantasmas, ouh doído
pincel, ouh delorida man estraña,
rompendo os tabiques das sombras,
nimbada pra sempre
polas fendas de luz do infinito!

Traducción de Álvaro Cunqueiro publicada orixinalmente no Faro de Vigo e despois no libro Flor de diversos, editado por Galaxia en 1991.

  Centenario Cunqueiro 1911·2011