Os pasos
Os teus pasos, fillos do meu silencio,
santamente, lentamente veñen
deica o leito da miña vixilia,
pasos mudos e xeados.
Persoa pura, sombra divina,
que doces son os teus pasos contidos!
Deuses!... tódolos dons que adiviño
veñen a min sober deses pés núos!
Se, adiantando os beizos,
ti preparas pra calmar
ós habitantes dos meus pensamentos
o alimento dun bico,
non teñas présa pra esta tenrura,
dozura de ser e de non sere,
e o meu corazón era soio os teus pasos.
A forma da claridade
No corazón da noite
eu inclineime sober da forma da claridade
da lúa
sober da forma da vasta noite
pola fiestra denantes de pechala,
e velaquí que non sei que alertou o meu esprito
e eu non puiden apreixar este esprito do meu esprito.
Un recordo quizaves
pro non viviu deica ser.
Mais nada é
o que non deixa (máis) que isto.
Traduccións de Álvaro Cunqueiro publicadas orixinalmente no Faro de Vigo e despois no libro Flor de diversos, editado por Galaxia en 1991.
[Les pas // Tes pas, enfants de mon silence,/ Saintement, lentement placés,/ Vers le lit de ma vigilance/ Procèdent muets et glacés.// Personne pure, ombre divine,/ Qu'ils sont doux, tes pas retenus !/ Dieux !... tous les dons que je devine/ Viennent à moi sur ces pieds nus ! // Si, de tes lèvres avancées,/ Tu prépares pour l'apaiser,/ A l'habitant de mes pensées/ La nourriture d'un baiser, // Ne hâte pas cet acte tendre,/ Douceur d'être et de n'être pas,/ Car j'ai vécu de vous attendre,/ Et mon coeur n'était que vos pas.]
Centenario Cunqueiro 1911·2011
0 comentarios:
Deixar un comentario na entrada