Michelangelo Buonarroti
RIMAS
II. 011 ~ 020
011 Quanto sare’ men doglia il morir presto
Com’arò dunche ardire
La fama tiene gli epitaffi a giacere; non va né inanzi né indietro, perché son morti, e el loro
El Dì e la Notte parlano, e dicono: «Noi abbiàno col nostro veloce corso condotto alla morte el duca Giuliano; è ben giusto che e’ ne facci vendetta come fa. E la vendetta è questa: che avendo noi morto lui, lui così morto ha tolta la luce a noi e cogli occhi chiusi ha serrato e’ nostri, che non risplendon più sopra la terra. Che arrebbe di noi dunche fatto, mentre vivea?»
Di te me veggo e di lontan mi chiamo
D’un oggetto leggiadro e pellegrino,
Crudele, acerbo e dispietato core,
Mille rimedi invan l’anima tenta:
Natura ogni valore
Tu ha’ ’l viso più dolce che la sapa, |
|
For menos doloroso morrer cedo
Como eu vou ter coraxe
A fama torna vans os epitafios; non valen ren nin antes nin despois, xa que están mortos, e os seus traballos rematados. Falando, o Día e a Noite dixeron: «No noso veloz curso conducimos á morte ao duque Xuliano, e é ben xusto que el tome vinganza como fai. E a vinganza é esta: que matándoo nós, o seu corpo morto quitounos a luz e, cos ollos pechos, pechou os nosos que xa non locen máis por sobre a terra. Que nos fixese, entón, mentres vivía?»
Véxome teu e dende lonxe chámome
Dun obxecto adorable e extraordinario,
Corazón cruel, acedo e sen piedade,
Remedios mil en balde tenta a alma:
Natura as virtudes
Ti te-la cara máis doce có mosto, |
Notas
······ ☼ ······
011
. Madrigal transcribido dun autógrafo nunha folla con debuxos de Michelangelo por Michelangelo o Mozo, o seu sobriño-neto; datable antes de 1518.
012. Madrigal, tamén transcribido por Michelangelo o Mozo da mesma folla que o anterior. Foi o primeiro poema publicado de Michelangelo, con algunhas lixeiras variantes e dous versos máis, cando foi musicado por Bartolomeo Tromboncino en 1518.
013. Texto que aparece a canda un debuxo, datado a principios da década de 1520 para un proxecto, que non foi realizado, da capela dos Médici de San Lourenzo.
014. Texto escrito nunha folla con debuxos para a capela dos Médici de San Lourenzo, probablemente de 1524; refírese ao sepulcro de Xuliano II de Médicis, duque de Nemours, e nel falan as dúas estatuas, o Día e a Noite, situadas enriba do sartego. Podería se tratar dun apuntamento para unha posterior composición en verso.015. Madrigal rexistrado nunha folla con debuxos para as tumbas dos Médici, de principios da década de 1520; aínda que podería se tratar dun soneto ao que lle fallase un cuarteto.
016. Dous hendecasílabos illados escritos na mesma folla có número 15, de principios da década de 1520.
017. Soneto inacabado e escrito ás présas que aparece nunha carta enviada por Stefano di Tommaso a Michelangelo, dende Carrara a Florencia, o 20 de abril de 1521.
018. Serie de versos sen unha forma métrica definida, escritos apresuradamente con lapis no reverso dunha carta enviada a Michelangelo por Giovanni da Udine dende Venecia o 27 de abril 1522.
019. Madrigal, aparentemente sen rematar, nunha folla que tamén inclúe outros versos, así como bosquexos e contas datadas a 25 de novembro 1522.
020. Composición xocosa en tres oitavas que aparece nunha folla con debuxos e bosquexos arquitectónicos, datables entre 1523 e 1530. Os dous últimos versos son de difícil lectura e interpretación, e quizais conteñan unha referencia á profesión de escultor de Michelangelo. A triaga era un composto medicinal usado dende moi antigo contra as mordedelas de animais velenosos, de cor amarela-averdada. Arco romano: A serliana ou arco siríaco (no orixinal italiano arco di Sorìa) é unha combinación dun arco de medio punto con dous vans alintelados; o autor menciónaa noutra obra burlesca, o poema 5: I’ ho già fatto un gozzo in questo stento.
Retrato de Michelangelo por Iacopino del Conte
“simil uom né maggior non nacque mai”
······ ☼ ······
© ēgm. 2015
►esp.
Entradas publicadas:
0 comentarios:
Deixar un comentario na entrada