◄ anterior | ● |
Michelangelo Buonarroti
RIMAS
I. 001 ~ 010
001 Molti anni fassi qual felice, in una Cosa mobil non è che sotto el sole
Sol io ardendo all’ombra mi rimango,
Grato e felice, a’ tuo feroci mali E se i dannosi e preteriti strali Da quanti lacci ancor, da quante rete tal di me, donne, Amor, come vedete,
Quanto si gode, lieta e ben contesta Contenta è tutto il giorno quella vesta Ma più lieto quel nastro par che goda, E la schietta cintura che s’annoda
I’ ho già fatto un gozzo in questo stento, La barba al cielo, e la memoria sento E’ lombi entrati mi son nella peccia, Dinanzi mi s’allunga la corteccia, Però fallace e strano La mia pittura morta
Signor, se vero è alcun proverbio antico, I’ sono e fui già tuo buon servo antico, Già sperai ascender per la tua altezza, Ma ’l cielo è quel c’ogni virtù disprezza
Chi è quel che per forza a te mi mena,
Come può esser ch’io non sia più mio?
Colui che ’l tutto fe’, fece ogni parte
Qua si fa elmi di calici e spade Ma non ci arrivi più ’n queste contrade, S’i’ ebbi ma’ voglia a perder tesauro, ma se alto in cielo è povertà gradita, |
|
Moitos anos bota feliz un home Ren mudable baixo do sol existe
Tan só eu ardendo na sombra fico
Ledo e feliz, os teus feroces males E se daniñas as pasadas frechas Tal de ichós e redes un paxariño así a min, donas, Amor, como vedes,
Como se goza, alegre e ben tecida, Contento o día todo está o vestido Pero a máis leda é a fita, pois goza, E o sinxelo cinto anoado, a el mesmo
Saíume papo por mor desta mágoa, Coa barba cara ao ceo, os miolos sinto Os riles éntranme xa ata o bandullo Contra diante estíraseme o pelello Así falaz e estraño Esta murcha pintura
Señor, se é certo algún proverbio antigo Eu son e sempre fun o teu fiel servo Esperaba ascender xunta a túa alteza, Mais o ceo rexeita poñer no mundo
Quen é o que pola forza a ti me leva,
Como pode ser que eu non sexa meu?
Aquel que todo o fixo, e cada cousa,
Fanse aquí espadas e helmos cos cálices Mais que non volva por estas contornas Hei me aledar de perde-los meus cartos mais se no ceo é benvinda a pobreza, |
Notas
······ ☼ ······
001
. Primeira obra poética conservada de Michelangelo. Trátase dun soneto inacabado, escrito no reverso dunha folla que tamén inclúe un debuxo dun apóstolo, probablemente para o San Mateo do Duomo de Florencia, 1503, e un bosquexo dunha escena de batalla, talvez a Batalla de Cascina, de 1504.
002. Cuarteto illado, escrito nunha folla con bosquexos que datan dos anos 1503-1504.
003. Soneto escrito no reverso dunha folla con debuxos de cabalos e escenas de batalla, talvez para o cartón da Batalla de Cascina, de 1504, na que tamén figuran os poemas numerados 6, 7, 8 e 9.
004. Soneto escrito no reverso dunha carta enviada a Michelangelo, quen se encontraba en Boloña, polo seu irmán o 24 de decembro de 1507.
005. Soneto "caudato" dobre, isto é con "cola" de dobre estrambote, datado entre 1509 e 1510, mentres Michelangelo traballaba nos frescos da Capela Sistina (1508-1512), e escrito sobre unha folla que tamén contén un bosquexo que representa o autor pintando coa cabeza cara a arriba, como di o texto. Está dirixido ao seu amigo Giovanni da Pistoia, un literato membro da Accademia Fiorentina, e expresa a precaria situación en que Michelangelo houbo de traballar sobre a estada, en posturas forzadas e co pincel pingándolle na cara, amais da difícil relación que mantiña coa curia pontificia. Enténdese que cos gatos do segundo verso se refire aos labregos da Lombardía, aos que seica chamaban así, que sufrían bocio (papo) a causa da auga da rexión. A serliana ou arco siríaco (no orixinal italiano arco sorïano) é unha combinación dun arco de medio punto con dous vans alintelados; para simplificar arco romano.006. Soneto datado en 1511; vai dirixido ao Papa Xulio II, queixándose das intrigas de Bramante e Rafael para que este último substituíse a Michelangelo na pintura dos frescos da Capela Sistina. Na árbore seca pode haber unha alusión ao apelido do papa, Della Rovere: ‘do carballo’.
007. Madrigal datado en 1511.
008. Madrigal datado en 1511.
009. Cuarteto illado que aparece na mesma folla que os poemas 3, 6, 7 e 8; de 1511.
010. Soneto, probablemente de 1512, denunciando a corrupción e mailo extravío da Igrexa de Roma. Segundo a mitoloxía grega, nun combate en Mauritania (Mauro), a cabeza de Medusa, sostida por Perseo, petrificou ao titán Atlas, converténdoo no cordal do Atlas; o papa Xulio II (o do manto), para quen Michelangelo concluíra a Capela Sistina en 1512, con irregularidades nos pagamentos, tiña tanto poder sobre el coma Medusa sobre Atlas. Outro sinal: non o sinal da cruz senón o do ouro e o enriquecemento.
Retrato de Michelangelo por Daniele da Volterra
O texto italiano seguido para a tradución é o da edición crítica de Enzo Noè Girardi (Michelangiolo Buonarroti. Rime, Gius, Laterza & Figli, Bari, 1960), que establece unha ordenación cronolóxica baseada na evolución da caligrafía dos manuscritos; é accesible en wikisource.org, bibliotecaitaliana.it, (imprimible), liberliber.it, e en pdf en letteraturaitaliana.net.
A información das notas procede na súa meirande parte da edición de Girardi e da de Paolo Zaja (Michelangelo Buonarroti. Rime, RCS Libri, Milán 2010), amais doutras fontes, incluídas as wikipedias italiana, española e inglesa.
Foron consultadas a tradución castelá dos sonetos realizada por Luis Antonio de Villena, (Sonetos completos de Miguel Ángel Buonarroti, Cátedra, Madrid 2007), e as traducións inglesas dispoñibles en archive.org, poemhunter.com, colecizj.easyvserver.com, publicdomainreview.org e outras.
“simil uom né maggior non nacque mai”
······ ☼ ······
© ēgm. 2015
►esp.
Entradas publicadas:
0 comentarios:
Deixar un comentario na entrada