| | Non son nada.
Nunca serei nada.
Non podo querer ser nada.
Á parte diso, teño en min tódolos sonos do mundo.
Fiestras do meu cuarto,
do meu cuarto dun dos millóns do mundo que ninguén sabe quen é,
(e se soubesen quen é, que saberían?),
dades ao misterio dunha rúa cruzada constantemente por xente,
a unha rúa inaccesíbel a tódolos pensamentos,
real, imposibelmente real, certa, descoñecidamente certa,
co misterio das cousas por baixo das pedras e dos seres,
coa morte a pór humidade nas paredes e pelo branco nos homes,
co Destino a conduci-lo carro de todo pola estrada de nada.
Estou hoxe vencido, como se soubese a verdade.
Estou hoxe lúcido, como se estivese a morrer
e non tivese máis irmandade coas cousas
ca unha despedida, e tórnase esta casa e esta banda da rúa
na fila de vagóns dun tren, e unha partida pitada
dende dentro da miña cabeza,
e unha sacudidura dos meus nervios e un renxer de ósos na ida.
Estou hoxe perplexo, coma quen pensou, achou e esqueceu.
Estou hoxe dividido entre a lealdade que lle debo
ao Estanco da outra banda da rúa, como cousa real por fóra,
e á sensación de que todo é sono, como cousa real por dentro.
Fracasei en todo.
Como non fixen propósito ningún, talvez todo fose nada.
A educación que me deran,
baixei dela pola fiestra da traseira da casa.
Marchei para o campo con grandes propósitos,
mais alí atopei só herba e mais árbores,
e cando había xente era igual cá outra.
Saio da fiestra, sento nunha cadeira. En que hei pensar?
Que sei eu do que serei, eu que non sei o que son?
Ser o que penso? Mais penso ser tantas cousas!
E hai tantos que pensan ser a mesma cousa que non pode haber tantos!
Xenio? Neste intre
cen mil cerebros coidan seren en sonos xenios coma min,
e a historia non sinalará, quen sabe?, nin un,
nin serán máis ca esterco tantas conquistas futuras.
Non, non creo en min.
En tódolos manicomios hai loucos toleiráns con tantas certezas!
Eu, que non teño certeza ningunha, son máis certo ou menos certo?
Non, nin en min…
En cantas mansardas e non-mansardas do mundo
non haberá nesta hora xenios-para-eles-mesmos soñando?
Cantas aspiracións altas e nobres e lúcidas
—si, verdadeiramente altas e nobres e lúcidas—,
e quen sabe se realizábeis,
nunca verán a luz do sol real nin acadarán os oídos da xente?
O mundo é para quen nace para o conquistar
e non para quen soña que pode conquistalo, aínda que teña razón.
Eu teño soñado máis có que Napoleón soñou.
Teño apertado ao peito hipotético máis humanidades ca Cristo,
teño creado en segredo filosofías que ningún Kant escribiu,
mais son, e talvez serei sempre, o da mansarda,
aínda que non viva nela;
serei sempre o que non naceu para iso;
serei sempre só o que tiña calidades;
serei sempre o que esperou que lle abrisen a porta ao pé dunha parede sen porta,
e o que cantou a cantiga do Infinito nunha capoeira
e ouviu a voz de Deus nun pozo entupido.
Crer en min? Non, nin en nada.
Derrame a Natureza sobre a miña cabeza ardente
o seu sol, a súa choiva, o vento que atopa o meu pelo,
e o outro que veña se viñer, ou tiver que vir, ou non veña.
Escravos cardíacos das estrelas,
conquistámo-lo mundo todo antes de nos erguer da cama;
mais espertamos e está opaco,
erguémonos e é alleo,
saímos da casa e é a Terra enteira,
amais do Sistema Solar e a Vía Láctea e mailo Indefinido.
(Come chocolate, meniña;
come chocolate!
Mira que non hai máis metafísica no mundo có chocolate.
Mira que as relixións todas non ensinan máis ca confeitaría.
Come, meniña sucia, come!
Puidese eu comer chocolate coa mesma verdade coa que ti comes!
Pero eu penso e, ao tirarlle o papel de prata, que é de folla de estaño,
bótoo todo no chan, igual que botei a vida.)
Mais alomenos fica da amargura do que nunca serei
a caligrafía rápida destes versos,
pórtico partido cara ao imposíbel.
Mais alomenos consagro a min mesmo un desprezo sen bágoas,
nobre alomenos no xesto largo co que boto
a roupa sucia que son, sen listaxe, pra o decurso das cousas,
e fico na casa sen camisa.
(Ti que consolas, que non existes e por iso consolas,
ou deusa grega, concibida como estatua que estivese viva,
ou patricia romana, imposibelmente nobre e nefasta,
ou princesa de trobadores, xentil e colorida,
ou marquesa do século dezaoito, descotada e lonxincua,
ou vedete célebre do tempo dos nosos pais,
ou non sei que moderno —non concibo ben o que—,
todo iso, sexa o que for, que sexas, se pode inspirar que inspire!
O meu corazón é un balde envorcado.
Como os que invocan os espíritos invocan espíritos, invócome
a min mesmo e non atopo nada.
Achégome á fiestra e vexo a rúa cunha nitidez absoluta.
Vexo as tendas, vexo as beirarrúas, vexo os coches que pasan,
vexo os entes vivos vestidos que se cruzan,
vexo os cans, que tamén existen,
e todo isto pésame coma unha condena ao desterro,
e todo isto é estranxeiro, como todo.)
Vivín, estudei, amei e mesmo crin,
e hoxe non hai mendigo que eu non envexe só por non ser eu.
Mírolle a cada un os farrapos e as chagas e a mentira,
e penso: talvez nunca vivises nin estudases nin amases nin creses
(porque é posíbel facer unha realidade de todo iso sen facer nada diso);
talvez existiras apenas, como un lagarto que lle cortaron o rabo
e que é rabo para aquén do lagarto remexidamente.
Fixen de min o que non souben
e o que podía facer de min, non o fixen.
O disfrace que vestín era equivocado.
Coñecéronme logo por quen non era e non o desmentín, e perdinme.
Cando quixen quita-la máscara,
estaba pegada á miña cara.
Cando a quitei e me vin no espello,
xa envellecera.
Estaba bébedo, xa non sabía vesti-lo disfrace que non quitara.
Desfíxenme da máscara e durmín no rocho
como un can tolerado pola dirección
por ser inofensivo
e vou escribir esta historia para probar que son sublime.
Esencia musical dos meus versos inútiles,
quen me dera atoparte coma cousa que eu fixese,
e non quedase sempre en fronte do Estanco de en fronte,
calcando cos pés a conciencia de estar existindo,
como unha alfombra en que un bébedo tropeza
ou o felpudo que os xitanos roubaran e non valía ren.
Pero o Dono do Estanco achegouse á porta e ficou na porta.
Míroo coa incomodidade da cabeza mal volteada
e coa incomodidade da alma mal entendendo.
El morrerá e eu morrerei.
El deixará o letreiro, e eu deixarei os versos.
En certo tempo morrerá o letreiro tamén, e os versos tamén.
Despois de certo tempo morrerá a rúa onde estivo o letreiro,
e a lingua en que foron escritos os versos.
Morrerá despois o planeta xirante en que todo isto pasou.
Noutros satélites doutros sistemas algunha cousa como xente
continuará facendo cousas como versos e vivindo debaixo de cousas como letreiros,
sempre unha cousa en fronte da outra,
sempre unha cousa tan inútil coma a outra,
sempre o imposíbel tan estúpido coma o real,
sempre o misterio do fondo tan certo coma o sono de misterio da superficie,
sempre isto ou sempre outra cousa ou nin unha cousa nin outra.
Mais un home entrou no Estanco (para comprar tabaco?)
e a realidade plausíbel cae de súpeto enriba miña.
Medio érgome enérxico, convencido, humano,
e vou tentar escribir estes versos nos que digo o contrario.
Acendo un cigarro ao pensar en escribilos
e saboreo no cigarro a liberación de tódolos pensamentos.
Sigo o fume como unha ruta propia
e gozo, nun momento sensitivo e axeitado,
a liberación de tódalas especulacións
e a conciencia de que a metafísica é unha consecuencia de estar indisposto.
Despois bótome para atrás na cadeira
e continúo fumando.
En tanto que o Destino mo conceder, continuarei fumando.
(Se eu casase coa filla da miña lavandeira
talvez fose feliz.)
Visto isto, érgome da cadeira. Vou á fiestra.
O home saíu do Estanco (metendo o troco no peto do pantalón?).
Ah, coñézoo; é o Esteves sen metafísica.
(O Dono do Estanco achegouse á porta.)
Como por un instinto divino o Esteves voltouse e viume.
Acenoume adeus, berreille: Adeus ho, Esteves!, e o universo
reconstruíuseme sen ideal nin esperanza, e o Dono do Estanco sorriu.
|
Jef Aérosol, Fernando Pessoa (Lisboa, Rua Diario de Noticias, Barrio Alto, agosto 2007)
0 comentarios:
Deixar un comentario na entrada